Mijn verhaal

 

 

Deze verhalen zijn geschreven door jongeren in de leeftijdsgroep 13-19 jaar. 

 

Ik kwam een tijdje geleden via de schoolmaatschappelijk werker bij Yvonne terecht. Ik voelde me down en moe, had geen zin meer om leuke dingen te doen met mijn vriendinnen, en steeds verdrietig.
Ik vertelde Yvonne over mijn gevoel, dat ik vaak het gevoel heb dat alles te teveel is, en me tegelijk schuldig voel dat het zo is. Mijn vriendinnen willen na school afspreken, ik ben dan te moe en heb vaak hoofdpijn. Dan ga ik naar huis en voel me rot dat zij wel leuke dingen doen en ik niet. Bang om ze te verliezen, wat moeten zij nou met zo’n saai persoon als ik. Ik zit maar op mijn kamer te denken over hoe het anders moet. De volgende dag gaat school gewoon weer verder en gebeurd het weer. Alleen op vrijdagavond ga ik soms wel eens mee uit. Dat is ook leuk, maar ik ben dan de volgende dag zo moe, en heb hoofdpijn.
Bij Yvonne kwam ik erachter dat ik echt niet durf te zeggen hoe ik mij voel. Ik moest van haar oefenen met durven zeggen tegen mijn vriendinnen dat ik soms moe ben en daarom niet mee ga, in plaats van smoesjes te bedenken over teveel huiswerk enzo.  Ik vond dat echt moeilijk, want ik dacht dat ze zouden zeggen: Nou en, wij zijn ook wel eens moe, daar hoef je geen aandacht mee te trekken.
Ze deden in het begin ook niet zo heel begripvol, maar ik oefende ook met uitleggen dat ik het soms echt te veel vind en het niet aan hen ligt. Wat mij hielp is te zien dat mijn vriendinnen mij in het groepje willen omdat ze mij als persoon leuk vinden, en daar hoort ook die overgevoeligheid bij. Ik moest wel eerst uitzoeken wie ik zelf ben en wat er dan leuk is aan mij, ik dacht dat die moeheid alles bedekte, maar ik weet nu wel wat meer over wat anderen waarderen in mij en dat heeft ook weer geholpen om mijzelf beter te zien, en niet steeds te denken dat ik niets beteken.

Susanne (15)

 

Met mijn moeder heb ik vaak gedoe over mijn gevoeligheid. Het is een uur fietsen naar school en soms ben ik kapot na een schooldag. Mijn moeder wil niet geloven dat ik echt moe ben van alles op school. Ze zegt: fietsen daar wordt je hard van, als je nu last hebt moet je gewoon vaker fietsen. Ik krijg het niet in haar hoofd dat een schooldag voor mij al zwaar genoeg is en ik soms gewoon heel graag opgehaald wil worden van school. Het ergste is als ze toch al langsrijdt met de auto. Dan denk ik echt: Wat wil ze me toch leren, wat een kleine moeite!

Judith (13)

 

Ik heb heel veel met dieren. Misschien te veel.  Mijn ouders hebben een veeteeltbedrijf en houden de dieren om het vlees te verkopen. Ik hecht mij echt aan de dieren en altijd als ze weg moeten moet ik vreselijk huilen. Mijn vader zegt dan: Dit hoort ook bij het leven kind. Maar ik denk niet dat het zo hoeft. Ik kan alleen maar denken aan hoe ze geslacht gaan worden, dat is gewoon zielig. Soms kan ik er niet van eten ’s avonds. Oh trouwens over vlees eten, ik wil graag vegetariër worden maar dat vinden mij ouders onzin en aanstellerij.  Mijn ouders vinden veel aanstellerij, ook toen de hond doodging, die kende ik al 10 jaar. Dood omdat hij werd overreden op de weg voor ons huis. We hebben haar wel begraven maar daarna heb ik er nog vaak over gehuild. Ik huilde dan totdat ik niet meer kon, en in slaap viel. Mijn vader snapt dan niet waarom ik niet met de dood om kan gaan. Ik wil dan eigenlijk zeggen dat ik wel snap wat de dood betekent, maar dat ik een diepe pijn voel, ik mis mijn hond. Hij zet zich er gewoon overheen. Ik kan dat niet, en daarom ben ik een aansteller vinden ze.

Joshua (15)

 

Wat ik nooit heb geweten is dat ik zo gevoelig ben. Ik heb er veel last van gehad maar mijn oma heeft mij geleerd om er mee om te gaan. Ik heb ook op jullie training veel geleerd en nu weet ik hoe ik dit kan gebruiken om het voor mijzelf leuk te maken.
Peter (17)

 

Leraren zijn grappige mensen. Wat ik maar niet van ze vat is de manier waarop ze onwijs kunnen liegen en zich niet aan hun woord houden. Het viel me op de basisschool ook wel op, maar nu ik in 2 Havo zit is het een dagelijks verhaal. Ik zit naar ze te kijken en zie hoe ze andere kinderen het leven zuur maken. Machtsgebruik. Laatst nog een leraar die drie meisjes, die nooit wat ergs doen, eruit stuurde, omdat ze hun telefoon nog te lang vasthielden aan het begin van de les. Je ziet gewoon aan hem dat hij sacherijnig is en gewoon iets zoekt om op te dumpen. En dat normaal vinden dat ze door hem moeten nablijven. Ik kan daar echt niet tegen. Zo’n dag is dan voor mij al verpest omdat ik sacherijnig wordt van het oneerlijke gedrag van anderen.
Volgens mij is daar bijna geen antwoord op te krijgen, hoe je met zulke mensen moet omgaan. Want ze zijn overal. Ik kan ook slecht tegen geroddel en haantjesgedrag. Ik vind het zo zielig echt. Dat je over de rug van een ander je eigen populariteit verdient. Maar toch gaat iedereen er in mee.  Mijn ouders zeggen dat het niet ophoudt bij deze jaren, dat als ik later een baan heb het ook zo gaat.
Ik denk veel na over dingen die niet eerlijk zijn. Ook over wereldproblemen zoals de acties van Trump. En oorlogen. Ik lig daar wakker van en denk en denk en denk maar na. Later wil ik iets gaan worden in de politiek zodat ik mensen bij domme acties beter tegen kan houden.

Bas (13)

 

Ik heb veel last van mijn darmen gehad. Er werd onderzoek gedaan maar ze konden eigenlijk niets vinden. Eigenlijk was ik ook nergens allergisch voor. Het werd zo erg dat ik niet meer naar school kon van de pijn. Yvonne is toen gaan helpen en leerde mij hoe ik mij beter kon afsluiten van de spanningen op school. Ik zag ineens hoe mijn darmen een soort fabriekje zijn, waar ik spanning opsla en dan langzaam probeer een plekje te geven, of liever los te laten.

Julia (13)

 

Het begon allemaal met ruzie met mijn moeder. Ik kwam vaak thuis met een boel spanningen en gedoe van school en was sacherijnig, en dan kregen we ruzie.  Ik heb toen een paar keer een Innerlijke reis gemaakt op de trainingen, om die spanningen in mijzelf op te lossen. Die Innerlijke reizen waren best confronterend , maar ook behulpzaam. Het ging toen al wat beter maar we hadden nog steeds ruzies doordat ik het moeilijk vond om los te laten. Maar uiteindelijk kan ik nu beter loslaten wat ik meemaak en nu gaat het goed. Ik leef heel erg mee met anderen en moet bijna huilen als zij dat ook doen. Ik voel wat anderen voelen. Dat kan heel irritant zijn, maar ook heel mooi. Daarom vind ik het eigenlijk helemaal niet erg om hoogsenstief te zijn. Het betekent ook niet dat wij heel erg anders zijn. Wij zijn ook maar mensen. Een vijfde van alle mensen is hoogsensitief dus dat is best een groot deel van de mensheid. Als je er mee om kan gaan is het heel mooi om te hebben. En trainingen doen om er goed mee om te leren gaan is voor mij wel handig geweest.

Kitt (13)

  

 

Soms vind ik het best wel super om hoogsensitief te zijn. Ik kan heel gemakkelijk voelen wat mijn vriendinnen voelen, eigenlijk wat wie dan ook voelt en denkt. Dat is superhandig als je bijvoorbeeld even wilt weten wat anderen van een idee vinden. Ik ontwerp nieuwe kleding en mensen zijn toch gemakkelijk in zeggen dat ze iets mooi vinden als het eigenlijk niet zo is. Dan zeggen ze het om jouw een plezier te doen. Maar ik lees dan gewoon even wat die ander echt vindt, en dat zeg ik dan ook. En vaak is het waar. Mij maakt het niet uit wat ze er van vinden, als ze maar eerlijk zijn. Bij docenten is dat ook heel handig. Die praten dan iets recht wat krom is. Ik zie dat meteen en denk dan: Ach daar gaan we weer. Nee ik vind het niet verwarrend, maar heel duidelijk eigenlijk. Als mijn ouders een kadootje hebben gekocht weet ik ook vaak al wat het is, ik kan dat gewoon aan ze zien. Ik zie het beeld van het kado dan in hun hoofd.

Iris (14)

 

Ik kom uit een dorp in Friesland en heb vooral in mijn kindertijd last gehad van mijn gevoeligheid. Het lukte nooit goed om mee te doen met het gedrag van de jongens uit het dorp. Ik werd regelmatig voor watje uitgemaakt. Waarom weet ik nog steeds niet. Ze moesten altijd mij hebben. Steeds weer iets om mij te zieken, ik moest mij gewoon minder voelen dan zij. En het waren er teveel. Er was niemand in mijn klas zoals ik. Ik kon nooit iets bedenken wat mij nou echt anders maakte qua wat ik deed. Ik voetbalde ook gewoon mee enzo. In groep acht werd het me allemaal te gek en heb ik er een aangevallen en met zijn hoofd tegen de muur geslagen. Dit maakte het allemaal nog veel erger natuurlijk. Maar ik had het niet meer. Die jongen had maar zovaak gejend dat ik gewoon flipte. Daarna kwam heel veel gedoe met zijn ouders en ook in het dorp want wat had ik nu ineens gedaan? Ik werd vanaf dat moment echt als helemaal fout gezien. Met mijn ouders heb ik toen expres geregeld dat ik naar een school in Leeuwarden zou gaan, om van het gezeik in het dorp af te zijn. In de brugklas trok ik die drie uur reistijd bijna niet en was ik veel ziek en altijd moe. Ik kreeg interesse in karate en ben toen twee keer per week gaan trainen. Dit was goed voor mij, ik voelde me veel fitter worden en trok de reistijd daarna ook beter. Toen kreeg ik ook betere vrienden. Die vrienden van nu zijn nog steeds niet zoals ik, eigenlijk kan ik vaak beter met meiden praten over dingen, want zij praten tenminste echt. Maar die jongens waar ik nu mee omga zijn wel relaxt en doen niet zo opgefokt.
Stef (15)

 

 

Ik zit op een montessori school en moet echt ontzettend veel huiswerk maken. Als ik dat vergelijk met vriendinnen van andere scholen dan is het echt een stuk meer. Ik wou dat ik niet op deze school zat. Het onderwijs zou heel goed moeten zijn werd mij verteld toen ik hier begon maar ik zie er niks van. Het zijn lange dagen en een onwijze hoeveelheid opdrachten. Ze zijn begonnen met een nieuw leersysteem waardoor we nog zelfstandiger moeten werken. Het probleem met school is de verwarring die het steeds weer brengt, vaak zijn de opdrachten onduidelijk en moet ik de docent daarna nog een keer mailen om verheldering te vragen. En dan wil je iets leren en dan valt Magister uit. Ik ben ook wel echt een perfectionist, ik wil graag boven de acht halen. Met minder wordt ik onzeker, ik ben dan bang dat het misschien ineens niet goed met mij zou gaan en dat ik dan alle goede cijfers die ik eerder heb gehaald daartegenover moet zetten. Ik leer zo goed als ik kan en dan maak ik vaak late avonden. Dan heb ik vervolgens te weinig slaap en ben ik ontzettend moe. Dit zijn dan ook de momenten dat ik ruzie krijg met mijn moeder, die zegt doe eens relaxt. Hoe kan ik haar uitleggen dat ik niet kan relaxen zolang ik op deze school zit. Niemand vanuit school begrijpt hoeveel werk het allemaal is.
In de tweede ben ik bijna blijven zitten op het VWO omdat ik aan het eind van het jaar evenwichtsstoornissen kreeg en steeds flauwviel. Ik was doodmoe en heb toen de laatste toetsweek finaal verprutst. School had helemaal geen medeleven en wilde mij echt laten zitten want als ik zo zwak was dan kon ik beter een jaartje rustig aan doen vonden ze. Yvonne is toen gaan praten op school om uit te leggen wat er aan de hand was en dat ik het wel verdiende. Dat er dan een psycholoog bij moet komen om dit uit te leggen, terwijl mijn ouders het ook al hadden gezegd, en ik ook, dat snap ik niet. Het heeft toen wel geholpen want ik mocht over. Maar mijn vertrouwen in die school is er niet meer en dat geeft mij extra stress. Nu zijn we bijna aan het einde van het jaar, nog een toetsweek te gaan, dus nog even spannend maar ik moet nu wel hele lage cijfers halen om nog te blijven zitten, maar toch, ik blijf stress voelen want ik vertrouw niet dat school echt achter mij staat. Wat ik niet goed begrijp is dat jongeren ook afgerekend worden op de hoeveelheid uren dat ze op school zijn, in plaats van dat ze gewoon op intelligentie en prestaties worden beoordeeld. Ik weet zeker dat ik thuis in de helft van de tijd hetzelfde werk zou kunnen doen en goede cijfers zou kunnen halen. Voor mij is die extra instructie en lange schooldagen niet zo nodig, dat kost alleen maar energie vind ik.

Samantha (15)

 

Mijn zus is net geslaagd voor haar eindexamen VWO en mijn ouders zijn heel trots. In onze familie heeft niemand ooit zo'n hoog niveau gehaald. Het lukte haar zonder echt te leren. Ik moet nu over naar Havo 3 en heb een aantal onvoldoendes. Ik denk wel dat ik het ga halen maar mijn ouders zeggen de hele tijd tegen mij dat ik aan school moet denken, dat ik al mijn tijd moet besteden aan leren. Als ik even een momentje niks heb en in de tuin zit beginnen ze weer. Ik denk niet dat zij door hebben dat ik in mijn hoofd de hele dag aan school denk, dat ik het natuurlijk graag wil halen en daar ook mijn best voor doen. Het lijkt soms alsof ze tegen iemand anders praten. Want ik heb het al 100 keer gehoord en al 1000 keer tegen mijzelf gezegd. Ze denken volgens mij dat ik het niet hoor of het mij niets kan schelen. Ik krijg hier heel veel stress van, alsof ze de hele dag kijken wat ik doe. Vaak kom ik met hoofdpijn uit school en kan ik niet meteen gaan leren. Dan past er niets meer bij. Ik heb ook het idee dat ze meer trots zijn op mijn zus. Hoewel zij nu rechten gaat studeren en ik zoiets nooit zou willen. Ik wil graag iets creatiefs met mensen doen. Maar toch denk ik soms dat ik minder ben omdat ik geen VWO kan.

Iris (14)

 

Ik kom al een tijdje bij Yvonne en Maarten en ik vind het altijd heel fijn om op hun trainingen te zijn, want dan kan ik gewoon beter mijzelf zijn. En ik vind het ook altijd leuk als ik weer bekenden zie. Wat ik al geleerd heb is dat ik gewoon mezelf moet/kan zijn, want dan ben je gewoon wie je bent. Ook heb ik geleerd dat je nooit door moet gaan met iets wat je niet leuk vind. Ik zeg altijd, doe wat je graag wilt doen en doe iets wat je leuk vindt en waar je plezier in hebt.

Anna (14) 

 

Al vier jaar zit ik op een middelbare school waar ik dacht op mijn plek te zijn. De eerste open les middag, toen ik nog in groep 8 zat, heb ik als fantastisch ervaren. Dus heb ik voor deze school gekozen. Nu, vier jaar later, weet ik dat ik er eigenlijk niet op mijn plek zat. Ik kwam of superblij of hyper thuis, of ik was in tranen en boos. Ik dacht dat het aan mij lag. In elke klas waar ik zat, was ik niet op mijn plek. Mijn conclusie was dat het hetzelfde zou zijn op iedere andere school, dus ben ik nooit om mij heen gaan kijken en bovendien had ik wel altijd vrienden buiten mijn klas. Maar volgend jaar hebben die al hun Havo diploma en dan blijf ik nog een jaar alleen achter. Nu kan ik daar nog wat aan doen, dacht ik bij mijzelf.  Ik ben vervolgens bij andere scholen wezen kijken en die ene school, dat was hem gewoon. Ik kon daar mijzelf zijn zonder dat andere mensen kritiek op mij hadden of mij uitlachten. Bovendien was het daar niet raar om iets aan school te doen: bij de vorige school was je dan meteen een nerd... Nu kwam ik eindelijk thuis en was ik helemaal mezelf: ontspannen en rustig.

Jacqueline (16)

 

Bij ons op school heb je instructie half- uren, en daarna anderhalf uur zelfwerktijd om het domein. Die domeinen zijn altijd heel druk en daar kon ik mij niet concentreren. Vaak deed ik dan bijna niets. Ik had gewoon een rustige werkplek nodig om te kunnen werken. Yvonne is toen gaan praten met mijn coach en die heeft voor mij een rustig lokaal geregeld. Nu gaan mijn cijfers omhoog en ben ik aan het einde van de dag ook minder moe.

Peter (13)

 

Ik ben een gevoelig persoon en gevoeligheden zijn positief en negatief. Positief is dat ik heel goed de sfeer kan voelen en kan voelen of een ander positieve of negatieve intenties heeft. De negatieve kant is dat als iemand iets lulligs zegt, ik mij dat heel erg aan kan trekken en er nog lang aan denk. Soms ben ik ook gewoon te aardig, bang om iets terug te doen. En ik ben gemakkelijk over te halen om iets te doen waar ik eigenlijk niet zo'n zin in heb omdat ik de sfeer gewoon goed wil houden. Naar de trainingen gaan en anderen ontmoeten die een zelfde soort karakter hebben hielp mij om ook gewoon te zien dat ik soort van gebrainwashed ben geweest om altijd maar mee te doen met competitie tussen meiden en druk gedoe, terwijl ik dat eigenlijk niet wil en ook niet zo ben.

Nicole (16)

 

Ik heb een broertje dat altijd probeert om het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Hij roept dingen tegen mij die je een ander gewoon niet mag toewensen. Hij doet dat en wordt dan vaak niet gestraft door mijn ouders. Ik kan daar echt van overstuur raken omdat ik vind dat je elkaar gewoon niet zo mag behandelen. Ik doe dat in ieder geval niet naar hem toe. Maar ik ben soms razend over hoe hij doet. Ik kon het dan nergens kwijt en wordt daar dan heel moe van. Ik moest echt leren om voor mijzelf op te komen, en te laten zien dat ik boos ben. Ik dacht altijd dat boosheid laten zien slecht is omdat je andere daarmee kwetst. Er komen lelijke dingen uit boze mensen en ik wil niet voor zo iemand worden aangezien. Yvonne heeft mij opdrachten gegeven om die boosheid (een soort stapeltje van jaren gedoe met mijn broertje) gewoon te kunnen laten zien. In het begin begon ik dan zo ongeveer te hyperventileren van alle gevoelens die ik toeliet, en ook omdat ik bang was voor mijn gevoelens, want het was best veel wat ik had verzameld aan gevoelens. Maar nu ben ik beter in laten zien dat ik iets niet tof vind en dat helpt mij nu ook om mijn grenzen in andere situaties beter aan te geven.

Amber (16)

 

 

 

Als je er op jongere leeftijd achter komt dat je hoog sensitief bent, wordt dat vaak automatisch al als een negatief iets beschouwd. Er komt namelijk vaak veel bij kijken. Dingen die voor andere mensen gemakkelijker verlopen, kunnen vaak heel vermoeiend zijn of angst opwekken. Per persoon is dit natuurlijk anders. Bij mij ging het zo dat ik erachter kwam met mijn ouders toen ik 6 jaar was omdat ik veel last had van nachtmerries, stemmetjes in mijn hoofd en ik werd over het algemeen niet geaccepteerd door de kinderen om mij heen. Dit vond ik moeilijk, want ik wilde natuurlijk vriendjes en vriendinnetjes die hetzelfde waren als mij. Al op jonge leeftijd hielp ik veel mensen wanneer ze me nodig hadden waar ik eigenlijk nooit iets voor terugkreeg. Daarom moest ik leren om mezelf op de eerste plek te zetten. Ook moest ik leren om me af te schermen van de energieën van de mensen om me heen. Toen ik dat nog niet goed onder controle had, kon ik heel moe worden als ik mezelf in een grote gezelschap bevond of als iemand in een moeilijke periode zat. Onbewust gaf ik namelijk mijn energie overal aan weg. Gelukkig kreeg ik hierbij heel veel hulp van bijvoorbeeld mijn moeder, die samen met mij meegroeide. Hierdoor was mijn ontwikkeling net iets anders dan de meeste kinderen om mij heen. Maar ik ben er ook heel blij mee dat ik dit al zo vroeg wist, omdat ik mezelf op een hele vroege leeftijd al op allemaal verschillende niveaus leerde kennen. In contact komen met je “hogere” zelf, is het mooiste gevoel wat er is. Dit zou ik nooit willen ruilen voor wat dan ook ter wereld. Ook is het fijn om zoveel inlevingsvermogen te hebben, want als je het op de juiste manier gebruikt kan je veel mensen helpen om het perspectief weer terug te vinden en als het ware een stapje terug te nemen. Gevoelig zijn kan ook inspiratie opwekken, wat ik kan gebruiken bij mijn gedichten en schilderijen (Instagram: Poemsandpaintings_). Het is iets heel moois om deze gave te bezitten en puur omdat sommige mensen het niet “normaal” vinden, betekent het niet dat het niet geweldig is. Het is iets om trots op te zijn, en als je er trots op bent en er op een goede manier mee omgaat zal je ook gaan merken dat het je niet zal tegenwerken, maar dat het juist een lichtje is die je kan laten schijnen op het pad dat je volgt.
Ilse (16)